„Nauczyłam się uśmiechać” – powiedziała mi kiedyś jedna z pacjentek – „Może wygląda to trochę drętwo i sztucznie, ale przynajmniej nie przypomina końskiego uśmiechu. W młodości rówieśnicy niemiłosiernie mi dokuczali, a rodzice nie rozumieli: twierdzili że taka moja uroda i że jest to nawet urocze… a dla mnie to był koszmar. Nawet teraz staram się nie wybuchać serdecznym śmiechem, bo wtedy moja wada jest nie do ukrycia”.
